Irma Fonteijn-Pak

Irma (1971) zet zich al ruim twaalf jaar in voor De Hofruiters uit Heteren en is daarmee onmisbaar voor de rijvereniging. Wat drijft deze bevlogen vrijwilliger?

Tekst Mara Ruijter Beeld Sushilla Kouwen

"Ik ben sinds 2008 vrijwilliger, maar ik loop al sinds de jaren 80 rond bij de Hofruiters. Toen ging ik vaak met mijn zussen mee. Mijn dochter is sinds haar zesde jaar lid en zelf reed ik ook paard. Inmiddels hebben we twee commissies: de wedstrijdcommissie en de evenementcommissie. Ik zit eigenlijk overal een beetje in. Ook in het bestuur en ik doe de administratie. Daarnaast heb ik een baan voor vier dagen in de week en ben ik onlangs oma geworden. Een paar jaar geleden heb ik een hersenbloeding gekregen en sindsdien moet ik af en toe ook ‘nee’ zeggen tegen dingen. Daardoor ben ik nu meer op de achtergrond bezig en nemen anderen wat taken van mij over – hoe moeilijk ik dat ook vind. In mijn dagelijkse werk neem ik rijexamens af. Ik miste daarin het werken aan iets groters; het organiseren, bedenken van plannen en het gezond houden van de vereniging. Het is toch een soort bedrijf dat je samen aan het runnen bent. Dat vind ik ontzettend leuk om te doen. Ook het samenwerken en het contact met de anderen maakt het zo leuk. Ik heb veel leden zien opgroeien. Ik voel me soms echt zo’n oude tante: ‘Oh, wat ben je groot geworden!’ Maar het is echt zo. We hebben een ontzettend leuke groep en het voelt als één grote familie. We doen en beleven alles samen, en delen lief en leed. Mijn dochter werkt er ook als instructrice. Ik wilde graag dat er meer samenwerking kwam tussen de manege en de rijvereniging. Daarin heb ik echt mijn doel bereikt. Ik heb zelf ook paard gereden, maar de laatste keer ben ik zo ontzettend hard gevallen dat ik angst heb om te rijden. Ik mistte het wel heel erg in het begin, maar mijn vrijwilligerswerk is een heel mooie invulling geworden. De paarden en pony’s van de manege ken ik allemaal en ik doe regelmatig de laatste voerbeurt ’s avonds. Mijn dochter heeft een leasepaard waar ik veel mee knuffel. Laat de anderen maar rijden, het is goed zo. Ik moet er nu niet aan denken om de Hofruiters niet meer in mijn leven te hebben. Maar ik vind het wel belangrijk om wat stapjes terug te doen en ruimte te maken voor de jongere generatie: nieuwe ideeën, nieuwe gedachtes… Ook dat is heel belangrijk. Ik zal natuurlijk nooit stoppen als er niet iemand anders is die het stokje wilt overnemen. Ook al is het vrijwillig, ik vind dat je wel een bepaalde verantwoordelijkheid hebt. Het is niet helemaal vrijblijvend en je moet het serieus nemen. Het is zo’n levenswerk. Ik kan dat niet zomaar loslaten en denken: zoek het maar uit."