Bouchra van Persie
‘Paardrijden betekent tijd voor mezelf’
De naam Van Persie is duidelijk te linken aan de voetbalsport. Als het aan Bouchra van Persie ligt, zal deze achternaam op termijn eveneens herkenning in de paardensport oproepen. Zelf is ze actief in de paarden, maar het is vooral dochter Dina die aan de weg timmert bij de pony’s. We spraken Bouchra over haar paardenpassie, toekomstambities en het bewandelde pad van voetbalvrouw naar ponymoeder.
Tekst Peter van Pinxteren Beeld Sushilla Kouwen
Je bent een liefhebber van paarden. Was je vroeger al een echt paardenmeisje? “Dat kun je wel zeggen. We woonden in Schiebroek, in Rotterdam en als klein meisje ging ik vaak met een vriendinnetje naar een stalletje bij ons in de buurt. Ik denk dat we nog maar een jaar of vijf waren. Ze hadden daar een blinde pony en een Shetlander. De eigenaar vroeg op den duur of we die pony’s misschien wilden verzorgen. Daar is het mee begonnen. Ik voelde echt een aantrekkingskracht naar die pony’s. Later ben ik op rijles gegaan bij wat nu de Schieruiters heet. In de pubertijd kwamen andere bezigheden en interesses en ben ik gestopt met rijden.”
Toch kwam de passie weer terug. Hoe is dat gegaan? “Vanwege de carrière van Robin hebben we lang in Engeland geleefd. Een echt paardenland, maar in Londen woonden we midden in het centrum en was dat contact met de paarden er nog niet. Toen we naar Manchester verhuisden, werd dat anders. We woonden in Alderley Edge, een stukje buiten de stad. Veel mensen hadden daar paarden aan huis en Dina toonde interesse in die paarden, zoals ik dat van mezelf kende. Dat was zo mooi om te zien. Toen is het bij mij ook weer gegroeid."
“Op een gegeven moment was het Moederdag en verraste Robin mij opeens met een paard. Zonder er over na te denken wat de consequenties waren, ha ha. Dat was Waldo, een KWPN’er, een springpaard. Vervolgens verhuisden we naar Istanbul en is Waldo met ons meegegaan. Dat was een voorwaarde voor mij. Daar kwam nog een paard bij, een Duits springpaard, maar op den duur kwam ik erachter dat springen toch niet mijn ding was. Vooral als je kinderen hebt, merk je dat je voorzichter wordt. Na een periode zonder eigen paard veranderde dat weer op het moment dat Dina een eigen pony kreeg. Aangezien ik er toch elke dag bij moest zijn, heb ik voor mezelf een dressuurpaard aangeschaft.”
‘Ik voelde een aantrekkingskracht naar paarden’
En met deze Gabanna ben je ook op wedstrijd gestart. “Als je traint, werk je ergens naartoe. Je wilt jezelf toch kunnen meten met anderen en weten waar je staat met je paard. Dat zit nu eenmaal in onze familie. (lachend) We zijn best wel van de prestaties. Ik moet zeggen dat het nu wel meer op de achtergrond is beland, omdat mijn dochter voorgaat, maar als ik een wedstrijdje kan meepakken, doe ik dat graag. We rijden nu L2 en er zit zeker meer in bij Gabanna. Het is een fijn paard, maar niet de makkelijkste. Een echte merrie, een beetje een tante, maar ik vind dat een leuke uitdaging. Ze is best groot en je moet er echt aan rijden. Ik ben bijna dagelijks met haar bezig, met rijden of longeren, en we zijn nu ook met haar aan het fokken. Ze is gedekt met Indian Rock en omdat ik graag rijd, hebben we gebruik gemaakt van embryotransplantatie.”
Wat maakt paardrijden zo speciaal voor je? “Het fijne van paardrijden, vind ik, is dat als je op een paard zit, je echt alleen maar bezig bent met je paard. Als ik ga rijden, leg ik mijn telefoon weg. Ik ga opzadelen en pak mijn telefoon pas weer als ik klaar ben. Dat is echt even tijd voor mezelf. Robin en onze zoon Shaqueel weten precies waar ik ben als ik de telefoon niet oppak.”
‘Het vinden van dé geschikte pony was nog niet zo makkelijk’
‘Kijken wat je wel of niet post’
Bouchra van Persie-Elbali (1983, Rotterdam) is de vrouw van Robin van Persie (op openingsfoto), voormalig topvoetballer van onder meer Feyenoord, Arsenal en Manchester United, en topscorer allertijden van het Nederlands Elftal. Bouchra en Robin hebben samen een vijftienjarige zoon en twaalfjarige dochter. Zoon Shaqueel tekende dit jaar al een profcontract bij Feyenoord en dochter Dina timmert aan de weg in de paardensport. Bouchra heeft een Marokkaanse achtergrond en is samen met haar dochter ook actief op social media. Op Instagram zijn ze te volgen via @bouchravanpersie en @dinavanpersie. Bouchra: “We doen haar account samen, maar ik overzie het allemaal wel. Door de jaren heen hebben we geleerd dat je niet zomaar alles kunt plaatsen. Natuurlijk zijn ze nog jong en moeten ze fouten kunnen maken, maar ik probeer wel een beetje te bekijken wat je wel of niet post.”
Het vizier is, zoals je al aangeeft, meer verschoven naar je dochter. Hoe is zij actief gaan rijden? “Toen we in 2018 uit Istanbul kwamen en weer naar Rotterdam gingen, was dat even lastig voor de kinderen. Het was midden in het schooljaar. Onze zoon Shaqueel had nog het voetbal. Die sloot meteen aan bij de jeugd van Feyenoord, dus dat ging eigenlijk prima. Met Dina was dat lastiger. Ze was acht en had het moeilijk met de overgang. Ze miste haar vriendinnen en had zoiets van: Laat papa maar gaan, dan blijf ik lekker hier. We hebben bewust gekeken naar een goede sport voor haar, met andere meiden. Voetbal wilde ze absoluut niet, dat kan ze overigens ook niet, en toen werd het hockey. Bij HCR. Dat vond ze leuk, alleen bleven die paarden maar aan haar trekken. Ik zei: 'We kijken het gewoon even aan en op een gegeven moment maak je een keuze.' Daar was ze best snel uit.”
En toen duurde het niet lang voor er een eigen pony kwam? “Nou, Dina reed eerst op manegepaarden, maar de vraag naar een eigen pony kwam al snel. Dat mag, zei ik, alleen als je elke dag helpt met verzorgen. We hebben daarom eerst een pony geleased voor een half jaar om te kijken hoe ze daar mee omging. Ze was er helemaal weg van. Alleen niet zozeer van het tutten en poetsen, maar vooral van het rijden, en al snel bleek ze er gevoel voor te hebben. Als je haar een aanwijzing gaf, pikte ze het heel snel op. Toen zijn we op zoek gegaan naar een eigen pony en ze is onder meer gaan lessen bij Maxime van der Vlist.
“Het vinden van dé geschikte pony was nog niet zo makkelijk. Samen met Maxime zijn we het hele land doorgegaan en ook in België en Duitsland geweest. Uiteindelijk is het Greenfield Proud – we noemen hem Proudy – geworden en daar heeft Dina echt een klik mee. Tijdens de zoektocht kwamen we naast Proudy ook Pilouke (op foto's) tegen, een hengstje van toen drie. Eigenlijk wilde ik dat niet, maar die ging gewoon bij haar liggen en we vonden hem allemaal zo leuk dat we opeens twee D-pony’s hadden.”
Dus werd je een echte ponymoeder? “Zeg dat wel. Mama kon gaan groomen! Ik vind het heerlijk en geniet van het proces. Ik ben er altijd bij tijdens de lessen, waar ik zelf ook weer van leer. Het is zo anders dan het voetbal. We combineren het nu. Op zaterdag heeft Shaqueel de wedstrijden en de zondagen staan in het teken van de paardensport. Robin raakt ook steeds meer vertrouwd met de paarden. Soms kan ik niet en mag hij met Dina mee. Dan moet hij opzadelen en hoeven krabben. In tegenstelling tot mij bemoeit hij zich alleen niet met het rijden. (lachend) Dat is voor Dina wel eens fijn. Robin begint het wel meer te snappen. Af en toe maakt hij een opmerking en dan ben ik verrast. Ik denk alleen niet dat hij ooit een proefje zal voorlezen.”
Wat is voor jou eigenlijk het grote verschil met het voetbal? “Bij het voetbal laat je meer emoties zien vanaf de kant. Verder moet Shaqueel het allemaal zelf doen en is het niet de bedoeling dat je je als ouder bemoeit met de technische dingen. Dat doet de trainer.
Het is daarnaast natuurlijk een teamsport en je vormt met de andere ouders ook een team. In de paardensport is alles meer individueel, vooral de dressuur. Je blijft verder constant juist heel rustig, leest voor als ouder en bemoeit je meer met de technische aspecten. Dat is tegelijk een valkuil. Je moet ook los kunnen laten. Best een dingetje, vooral op deze leeftijd. Houd je mond nu mama!, hoor ik dan. Maar ik zit nu eenmaal ook bij de lessen en zie dingen.
Ik vind het leuk dat je voor beide sporten echt de focus nodig hebt én die intrinsieke motivatie. Ik heb dat minder, maar Dina wel. Ik herken dat meer van haar vader.”
‘We hebben eerst een pony geleased om te kijken hoe ze daar mee omging’
Hoe gaat het nu op de wedstrijden? “Ze is recent voor het eerst Z1 gestart met Proudy. Dat was tijdens de Almelose Ruiterdagen. De eerste dag was de pony zo heet. Dat hadden we niet verwacht. De tweede dag reed Dina zelf slordig, maar wisten ze zich toch net te plaatsen voor de finale. In die finale zette ze de knop om en reden ze een geweldige proef. We waren verrast, ze pakten gewoon de eerste prijs. Eerst had Dina best moeite met wedstrijdspanning, maar dat is aardig veranderd sinds afgelopen winter. Toen heeft ze met Proudy en Pilouke meegedaan aan de KNHS Indoorkampioenschappen en dat heeft haar een bepaald vertrouwen gegeven.”
Jullie zijn een topsportfamilie en de ambities reiken verder. Hoe ver? “Dina wil graag internationaal gaan rijden bij de pony’s. Dat is haar doel. Daarnaast hebben we nog Noxx bij Maxime staan. Dat is een vierjarige nakomeling van Just Wimphof. Een super lief paard, met potentie, maar ook best scherp. Ik zou er niet op kunnen. Dina rijdt er wel op, samen met Maxime. Mijn paard vindt ze al te traag…
Het leukste is denk ik dat je als kind ergens naartoe kunt werken, wat je talent of mogelijkheden ook zijn. Dat je een passie hebt, waar je je vol op kunt storten. Mijn zoon heeft dat met het voetbal en mijn dochter met de paarden. En als het wat anders was geweest, was het ook prima, maar ik vind het wel een mooie bijkomstigheid dat ik paarden ook leuk vind. Hockey was toch lastiger. Riep ik fanatiek buitenspel en werd ik erop gewezen dat dat niet bestaat in die sport.” <
