WK’s Herning en Pratoni
Terugblik met foto’s en feitjes
Wereldkampioenschappen in zes disciplines kleurden het afgelopen seizoen. Het WK in Herning gaat voor TeamNL als zeer succesvol de boeken in. Alle teamkwalificaties voor de Olympische en Paralympische Spelen in Parijs 2024 werden behaald en als kers op de taart werden diverse medailles geoogst. In Pratoni volgde nog een toegift van de vierspanrijders. Aan de hand van mooie foto’s en bijzondere feitjes blikken we graag terug op de hoogtepunten.
Tekst Peter van Pinxteren Beeld Arnd Bronkhorst, Dirk Caremans
> SPRINGEN
Onwaarschijnlijke ontknoping
We weten dat in de top van de springsport alles dicht bij elkaar zit, maar zoals de ontknoping van de landenwedstrijd in Herning verliep, is zelfs zeldzaam in deze disciplines te noemen. En dat met de best mogelijke afloop voor bondscoach Jos Lansink en zijn team (foto) als resultaat. Voor het ingaan van de laatste van in totaal 12 ritten, die ieder land moest rijden voor de medailles, stonden de oranje rijjassen slechts op een zevende plaats. Op dat moment dus duidelijk geen medaille en zelfs geen olympische kwalificatie (top 5). De gouden Zweden waren onbereikbaar, maar de Fransen op plek twee in theorie niet. Na 11 van de 12 ritten stonden immers zes landen op 1,87(!) strafpunt van elkaar gescheiden. De ijzersterke nulronde van Harrie Smolders en Monaco N.O.P. zette het spel op de wagen. TeamNL bleef op zijn strafpuntentotaal staan, terwijl de slotruiters van achtereenvolgens Zwitserland, Groot-Brittannië, België, Ierland en Frankrijk dermate in de fout gingen dat ze allen achter Nederland terechtkwamen.
Unicum
Maikel van de Vleuten is na Jeroen Dubbeldam pas de tweede Nederlandse ruiter die op de beide mondiale kampioenschappen (WK en Olympische Spelen) een individuele medaille weet te winnen. Maikel is echter de enige die dit met hetzelfde paard realiseert en schreef dus na het behaalde WK-brons historie, met zijn geweldige Beauville Z N.O.P., die in eigendom is van zijn Spaanse sponsor Marta Ortega Perez.
LAAG STOF
De zilveren medaille van de springruiters was de vierde teammedaille die Nederland op een WK wist te winnen en op de kleur zilver lag inmiddels een laag stof van 44 jaar. Zover terug moeten we voor hetzelfde resultaat, in 1978 op het WK in Aken. Later volgde nog het goud tijdens de WEG in Aken (2006) en in Caen (2014).
Voor twee leden van de zilveren equipe was het alweer hun vierde teammedaille op een groot kampioenschap en ze waren er telkens samen bij. Jur Vrieling (Long John Silver) en Maikel van der Vleuten (Beauville Z N.O.P.) wonnen eerder zilver op de Olympische Spelen van Londen en goud op de WEG in Caen én op het EK in Aken (2015). Maikel deed dit telkens met Verdi, Jur zette hiervoor Bubalu en Zirocco Blue in.
Dat debutant Sanne Thijssen (Con Quidam RB) haar eerste teammedaille won, is logisch. Verrassender is dat routinier Harrie Smolders (Monaco N.O.P.) pas zijn eerste teammedaille binnen wist te halen op een groot kampioenschap.
In de finale van de landenwedstrijd scoorden Harrie Smolders en Monaco N.O.P. met een nulronde.
> DRESSUUR
Vroege voorspelling
Pieken als het moet gebeuren. Dat deden Dinja van Liere en Hermès N.O.P. (foto) gedurende al hun proeven op het WK. Na brons in de Special gingen ze op herhaling in de Kür op muziek, met een prachtig persoonlijk record van 86,90% voor deze combinatie. Waar het brons geheel oranje gekleurd was, zat aan het goud een Nederlands tintje. Dit ging naar de eveneens KWPN-gefokte hengst Glamourdale, met de voor Nederlander Gertjan van Olst rijdende Britse Charlotte Fry. Het duo scoorde liefst 90,65% en houdt daarmee een mooie WK-traditie in stand. De Nederlands gefokte Totilas (91,80% in 2010) en Valegro (92,16% in 2014) doorbraken eerder als enigen de 90%-grens bij hun gewonnen WK-kür. In 2018 werd de kürfinale niet verreden door extreme regenval in Tryon.
Bijzonder is ook dat het KWPN-stamboek de potentie van de nu elfjarige Glamourdale al vroeg op waarde wist te schatten. In 2014 werd hij als driejarige kampioen op de hengstenkeuring. Twee jaar later was het de beurt aan een andere kürfinalist om deze prestigieuze KWPN-titel te behalen: de pas negenjarige Indian Rock.
SELECT GEZELSCHAP
Met tweemaal brons treedt Dinja van Liere toe tot het selecte dressuurgezelschap van Nederlandse winnaars van een individuele WK-medaille. Het zijn er momenteel vijf, met naast Van Liere ook Anky van Grunsven (2x goud en 2x zilver met Bonfire en Salinero), Edward Gal (2x goud met Totilas), Adelinde Cornelissen (1x brons met Parzival) en Sven Rothenberger (1x brons met Dondolo).
Team vol toekomstpotentie
De Nederlandse dressuurafvaardiging kende een bijzondere samenstelling, zowel bij de ruiters als hun paarden. Met Dinja van Liere, Emmelie Scholtens, Thamar Zweistra en Marieke van der Putten in de gelederen werd een volledig damesteam geselecteerd door bondscoach Alex van Silfhout. Bijzonder, maar niet uniek, aangezien in 1998 met Anky van Grunsven, Coby van Baalen, Ellen Bontje en Gonnelien Rothenberger ook een damesdressuurteam acte de présence gaf op een WK.
Bij de paarden viel vooral de jonge leeftijd op en daarmee hun toekomstpotentie. De ruin Torveslettens Titanium RS2 (Van der Putten) en hengst Hermès N.O.P. (Van Liere) zijn tien jaar oud en de hengsten Indian Rock (Scholtens) en Hexagon’s Ich Weiss (Zweistra, op foto) zelfs pas negen. Met 9,5 jaar gemiddeld waren de Nederlandse paarden duidelijk het jongste van de 18 deelnemende landenteams.
> PARADRESSUUR
Hoogste score, kleinste verschil.
De hoogste score ooit met tegelijkertijd het kleinste verschil. Dat vat de gouden prestatie van het Nederlandse paradressuurteam (foto) samen, bestaande uit Sanne Voets met Demantur RS2 N.O.P. (grade IV), Demi Haerkens met EHL Daula (grade IV), Frank Hosmar met Alphaville N.O.P. (grade V) en Lotte Krijnsen met Rosenstolz (grade III). Niet eerder behaalden onze pararuiters onder leiding van bondscoach Joyce Heuitink op welk kampioenschap dan ook (OS, WK, EK) een hogere eindscore dan in Herning. Ze prolongeerden hun WK-titel uit 2018 met een eindtotaal van 230,225. Tegelijkertijd was niet eerder het verschil met de nummer twee zo klein. Het zilver ging dit keer niet naar de in het verleden nog oppermachtige Britten, maar naar gastland Denemarken. Zij bleven na drie proeven slechts 0,474% achter op TeamNL.
GOUDDELVERS
Sanne Voets en Demantur RS2 N.O.P. zijn de absolute gouddelvers van de Nederlandse parasport. In Herning zetten ze hun heerschappij in grade IV voort door naast teamgoud ook de individuele proef en kür op muziek te winnen. Deze drieklapper maakte het succesduo eerder op het WK in Tryon (2018) en het EK in Rotterdam (2019), waarna twee individuele gouden plakken op de Paralympische Spelen (2021) volgden. Daar in Tokyo moesten ze enkel genoegen nemen met teamzilver, een open plek in een bomvol palmares dat tijdens Parijs 2024 kan worden gedicht. Eerder behaalden Sanne en haar nu veertienjarige Demantur eenmaal individueel goud op de Paralympische Spelen van Rio (2016) en het EK in Gothenburg (2017). Dit alles brengt het totaal op 13 gouden plakken.
De andere Nederlandse pararuiters kwamen weliswaar niet met goud, maar wel met individueel eremetaal thuis. Demi Haerkens behaalde achter Voets zilver in de individuele proef, Frank Hosmar behaalde brons (individuele proef) en zilver (kür) en Lotte Krijnsen zilver in de kür.
> VOLTIGE
TOT GROTE HOOGTEN
Wat goed is, komt snel en de jeugd heeft de toekomst. Misschien soms clichés, maar daarom zeker niet minder waar en helemaal niet als ze betrekking hebben op Sam dos Santos (foto). De Nederlandse voltigeur won vorig jaar goud op het WK voor junioren en mocht nu al opdraven op het wereldkampioenschap voor de ‘grote mannen’. Met zijn zestien jaar – geboortedatum 06-06-06 – behoorde hij tot de sensaties van dit toernooi in Herning. Samen met paard Charmeur en onder begeleiding van longeur Rian Pierik steeg Sam letterlijk en figuurlijk tot grote hoogten. Zijn uiteindelijke vijfde plaats betekende de hoogste eindklassering ooit voor een Nederlandse voltigeur (man én vrouw) en gezien zijn leeftijd mogen we dromen van meer in de toekomst. Eveneens vijfde en daarmee ook een historisch hoge klassering was er voor het Nederlandse voltigeteam van de Wittegheit uit Odiliapeel en hun 19-jarige paard Wim.
> EVENTING
Home made
Helaas geen hoge eindklassering voor de Nederlandse eventers op hun WK in het Italiaanse Pratoni del Vivaro, maar wel een dosis ervaring erbij voor de debuterende Sanne de Jong en Jordy Wilken. Het beste resultaat kwam op naam van De Jong. Het voormalige lid van het KNHS Talententeam (net als de brons winnende Dinja en Maikel) reed een knap WK en vormt een home made combinatie met de door haar ouders gefokte en zelf opgeleide Enjoy. Hun dressuurproef, cross-country en springparcours leverden sterke prestaties, maar onderweg ook fouten op voor het duo, wat uiteindelijk resulteerde in een 58ste klassering binnen dit absolute wereldveld.
> VIERSPANNEN
xxxx xxxx xxx xxxx
Vader-zoon-strijd
Hoewel ze samen hun bijdrage leveren voor het team, is het voor de individuele strijd natuurlijk wel ieder voor zich. De afgelopen jaren was zoon Bram (29) zijn vader IJsbrand (61, foto marathon) meer dan eens de baas op het WK of EK, maar in het ten zuiden van Rome gelegen hippische centrum van Pratoni del Vivaro waren de rollen omgedraaid. IJsbrand moest weliswaar het goud laten aan grote concurrent Boyd Exell, maar troefde de jeugd af door beslag te leggen op het zilver, waar Bram net buiten de medailles bleef. Voor ‘IJs’ was het alweer zijn vijftiende individuele WK-medaille, verdeeld over 4x goud, 8x zilver en 3x brons.
CONSTANTE FACTOR
Het Nederlandse vierspanteam heeft ‘zijn’ titel weer terug. Nadat vier jaar geleden op de WEG in Tryon het Amerikaanse team een tienjarige Nederlandse dominantie wist te doorbreken, stelden de mannen van bondscoach Ad Aarts (foto rechts) in Pratoni orde op zaken. Na een wat matig begin in de dressuur volgden topprestaties van Koos de Ronde (2e links) en IJsbrand Chardon (2e rechts) in de marathon en gaf Bram Chardon (links) een masterclass weg in de afsluitende vaardigheid, met zijn vader op plek twee. De gouden medaille in de landenwedstrijd was alweer de 11e Nederlandse WK-titel in de historie van deze discipline. De constante factor bij al dit goud: IJsbrand Chardon, die in 1986 bij de primeur aanwezig was.