INEKE JANSEN

“Eigenlijk ben ik een beetje per toeval met pony’s in aanraking gekomen. Ik was tien, een jong meisje uit Oisterwijk en het was in het begin nog maar de vraag of ik het wel leuk vond. Inmiddels zijn we 48 jaar verder en is het antwoord wel bekend. Toen ik de overstap maakte naar de paarden groeide mijn interesse alleen maar. Ik heb altijd al willen zien en weten hoe de samenwerking tussen ruiter en paard verloopt en zich ontwikkelt. Ik prijs me gelukkig dat ik bij de familie Bartels kon gaan werken. Wat was ik daar op mijn plek. Het was voor mij constant kijken, kijken en kijken en alles als een spons opzuigen. Bij Bartels was ik ruiter, stalmanager, eigenlijk een soort manusje van alles. Ik ging met Tineke mee op de wedstrijden en ging zowel bij springen als dressuur bij de losrijpiste staan om te kijken hoe ruiters inwerkten en reden met hun paarden. Ik wist dat ik daar wat mee wilde en ben daarom begonnen met jureren. Ik was volgens mij iets van 22.

Meer precies weet ik nog dat ik in 2004 in aanraking kwam met de parasport. Dat was tijdens de Dutch Open in Helvoirt. 'Wat fantastisch is dit', dacht ik toen. Mensen met een beperking die dit allemaal dankzij een paard kunnen! Je met een paard onder je voortbewegen, terwijl je normaal niet kunt lopen. Ik vond het fascinerend en opnieuw wist ik dat ik hier iets mee wilde. Ik ben daarom doorgegaan voor de juryopleiding op Lichte Tour-niveau, want dat heb je nodig om te mogen beginnen aan de opleiding voor internationaal jurylid in de paradressuur. In 2008 heb ik die opleiding gevolgd. Daarna begon ik als driesterren jurylid. In 2011 promoveerde ik naar viersterren en nu dus naar vijfsterren, al heet het voortaan level 4.

Samen met Hanneke Gerritsen en Jeannette Wolfs zijn we met drieën in Nederland. Het is nog niet officieel, maar ik ben wel gevraagd om te jureren voor het EK in Riesenbeck later dit jaar. En dan, de Paralympische Spelen van Parijs? Wie weet. Dromen mag en dat zou natuurlijk geweldig zijn. Tot heden zit er een mooie, logische lijn in mijn ontwikkeling. Ik wil er gewoon graag zijn voor de sport, iets kunnen toevoegen, met name bij de dressuur. Dat doe ik door training, sportmassage bij het paard en dus ook via jurering. Ik vind de sport prachtig. Natuurlijk zijn er wel eens minder mooie dingen, maar alles bij elkaar overheerst duidelijk het positieve.” <