Pony in the picture

Caroline Gradussen weet nog als de dag van gisteren wat er in haar omging toen ze de bruinbonte merrie voor het eerst zag. “De dag dat Sharon bij ons kwam zal ik zomaar niet vergeten. Ik weet nog precies in welke stal ze stond. Ze viel op door haar bruinbonte kleur, maar Sharon had toen al een leuke, lieve uitstraling waardoor je gewoon even stopte voor haar stal. Ze kwam bij ons als pensionpaard en was niet van ons. Haar eigenaren zijn op een dag met de noorderzon vertrokken. Ze betaalden geen pensiongeld meer en toen hebben we Sharon in de wei gezet bij de rest van de kudde. Het is een bizar verhaal, maar zo is ze bij ons terechtgekomen; omdat haar toenmalige eigenaren nooit meer wat van zich hebben laten horen en wij ze niet konden bereiken. Toen Sharon een jaar of drie was, hebben we haar zadelmak gemaakt. Of eigenlijk: toen hebben we een zadel op haar rug gelegd. Want echt, toen was ze zadelmak. Het gemak waarmee dat ging, is tekenend voor haar karakter. Die pony heeft in haar hele leven nog nooit een stap verkeerd gezet.”

>> BAMBINOLESSEN In haar jonge jaren liep Sharon L2 dressuur en M springen, maar vandaag de dag hoeft ze geen ingewikkelde dingen meer te doen. Caroline vertelt dat Sharon elke zondagmiddag nog twee longeerlessen loopt, met kleine kinderen op haar rug. “Dat zijn onze ‘bambinolessen’, voor kinderen tussen de drie en zes jaar. Dat is vooral veel stappen, soms wat draven en heel af en toe een galopje. Je ziet gewoon aan Sharon dat ze dat werk leuk vindt. Ze weet dan precies wat ze moet doen en is heel voorzichtig met die kleintjes op haar rug. Ook in de gehandicaptenlessen zetten we haar regelmatig in. Sharon reageert direct op commando’s als ‘stap’, ‘draf’, ‘galop’ of ‘halt’ en zelfs in ‘links’ en ‘rechts’ vergist ze zich nooit. Toen ze nog in de kinderlessen liep en ik zei bijvoorbeeld: ‘Bij C links’, en het kindje op haar rug stuurde per ongeluk naar rechts, dan ging Sharon toch naar links. De letters van de bak kent ze niet, maar verder zou je haar bij wijze van spreken een proefje kunnen voorlezen, dan loopt ze het. Omdat ze zo slim is, maar vooral ook omdat ze graag werkt. We hebben hier op het bedrijf nog nooit zo’n speciaal dier gehad en ik weet zeker dat we er ook nooit meer zo één krijgen. Als ze ooit sterft, dan blijft ze hier op het erf. Sharon gaat hier nooit meer weg. Maar eerlijk gezegd moet ik daar – ook nu ze bijna dertig is – niet aan denken. Wat zal die pony ontzettend gemist worden als ze er niet meer is.” <