Kris: “Ik vond het springen superleuk! De springlessen vond ik misschien wel leuker dan de dressuurlessen en ik heb er in elk geval veel meer geleerd. Met de dressuur merkte ik dat ik soms al te veel op hoog niveau en met de details bezig was, bijvoorbeeld met het verbeteren van de pirouettes. Dan moest ik van de docent toch altijd weer terug naar de basis.” Myrthe: “Dat was bij mij juist zo met de dressuurlessen. Daar heb ik veel aan gehad, ook om springcombinaties dressuurmatig meer op weg te kunnen helpen.” Hester: “Het is goed om soms mensen uit hun comfortzone te halen en te laten ruiken aan een andere discipline.”

Wat is in de huidige tijd het belang van goede instructie, helemaal met het vergrootglas dat op de paardensport ligt? Het niveau van paardrijden en paarden houden moet gewaarborgd worden, maar dat is niet altijd eenvoudig. Hester: “Er is een waanzinnig groot verschil tussen instructeurs die heel goed zijn met ruiters in de manege en instructeurs die bijna alleen privélessen geven. Voor groeps- of manegelessen zijn veel instructeurs helemaal niet geschikt. Dat is écht een vak apart. Daarbij is de manier waarop je lesgeeft belangrijker dan het niveau waarop je zelf ooit hebt gereden. Wanneer je richting sport kijkt, vind ik dat je zelf een paard minimaal vanaf de basis tot en met het Z moet hebben opgeleid. En misschien wel vaker dan één keer. Het stukje welzijn speelt steeds meer mee. Wij als instructeurs moeten onze eigen sport bewaken, en daarom ons ook steeds meer gaan bemoeien met het harnachement, de voeding, de manier waarop er met een paard wordt omgegaan. Lessen beginnen niet meer pas wanneer de ruiter op het paard zit.” Kris: “Wanneer iemand bij mij zou komen lessen met een paard dat niet goed in zijn vel zit, zou ik daar zeker wat van zeggen.”