Popster Brenda

>> DOE DEZE MAAR Naomi Jansen (op groepsfoto rechts staand) vertelt: ‘Ik was zeven en Brenda was twee bij onze eerste ontmoeting. Ik was met mijn opa en mijn moeder op een Welsh pony veiling. Opa zat een beetje te stangen: ‘Dat is een mooie voor jou Naomi, zullen we die kopen? Of deze, die is nog mooier…’ Totdat Rusticades’ Brenda werd binnengeleid. Toen zei opa opeens niks meer.’ De reden dat Naomi’s opa zo stil werd, is omdat zijn mond openviel. Naomi’s moeder was de eerste die weer wat zei: ‘Als je dan toch een pony voor haar wilt kopen pa, doe dan deze maar.’

>> ZO GEZEGD, ZO GEDAAN Opa bood, opa kocht en toen stonden ze daar. Met een prachtige pony, maar zonder trailer én zonder geld. ‘Ik zat net een jaar op manegeles en was natuurlijk nog erg jong voor een pony die echt álles nog moest leren. Daar dacht ik helemaal niet over na. Ik was alleen maar verliefd!’ Naomi maakte Brenda samen met haar moeder zadelmak in de rijbaan achter het huis van opa. ‘Mijn moeder heeft gelukkig ervaring, dus dat ging van een leien dakje.’ Dat het beleren zo gemakkelijk ging, is tekenend voor het karakter van Brenda. Naomi: ‘Ze is goudeerlijk. Maar let wel: het is een echte Welshmerrie: een katje en soms een beetje bitchy. Ze zal nooit iets doen, maar ze is gewoon geen knuffelpony. Ze is wat op zichzelf, maar eenmaal bekend, gaat ze voor je door het vuur.’

>> ‘DE ERGSTE DAG VAN MIJN LEVEN’ Naomi reed Brenda tot ze twaalf was. ‘We reden dressuur en ik heb ontzettend veel plezier met haar gehad. Toen ik te groot voor haar werd, besloten we haar te verkopen. Brenda was toen zeven. We vonden een super huis voor haar, ze ging naar twee Limburgse broertjes Robin en Niels die met haar gingen springen, maar ik vond het verschrikkelijk dat ze wegging. De dag dat de trailer met Brenda erin bij ons in Broek op Waterland het erf afreed, was de ergste dag van mijn leven.’ Naomi’s ouders hadden een contract opgesteld, dat ze op de hoogte zouden worden gehouden van het wel en wee van Brenda. Naomi: ‘We gingen regelmatig kijken, bij die jongens thuis of op concours. Toen ook zij te groot voor Brenda werden en er een nieuwe eigenaar kwam, bleef ik ook met die mensen in contact.’

>> OP ZOEK NAAR RUITERTJES Vanuit haar Limburgse bestaan als springpony werd Brenda in totaal nog drie keer verkocht aan respectievelijk Maartje, Charlotte en Nina die haar in de dressuur- en springsport uitbrachten. Na ongeveer zes jaar kocht Naomi haar zelf weer. ‘En toen had ik dus een pony van veertien jaar waar ik zelf niet op kon. Ik ben op zoek gegaan naar ruitertjes. De eerste ruiter, Faye Lynn, begon op Bixie-niveau. Ze heeft verschillende wedstrijdjes met Brenda gereden en reed zelfs met haar op Jumping Amsterdam. Daarna kwam Robin, die al iets verder was. Zij ging met haar dressuren, springen en eventing rijden. Crossen vond Brenda prachtig. Vervolgens wilde ik zelf ook weer iets gaan doen, dus kocht ik een menwagen en heb haar met de hulp van een ervaren menner ingespannen. Beleerd mag ik niet zeggen, want het was een kwestie van inspannen en wegrijden.’ Jammer genoeg had Naomi geen vervoer om ook echt in de mensport aan de slag te gaan, dus ging ze weer op zoek naar een ruitertje. ‘Iemand die dressuur én springen leuk vond. Met haar huidige amazone, Rosa, is Brenda net begonnen in de B dressuur.’

>> GROOTSTE FAN Naomi vertelt dat ze niet alleen met haar pony, maar ook met die vele ruitertjes die van Brenda mochten leren, ontzettend geboft heeft. ‘Het waren allemaal heel leuke kinderen met fijne ouders. Kinderen die om hun pony gaven en met wie ik allemaal nog contact heb. Je wilt niet weten hoe vaak iemand al tegen me gezegd heeft: ‘Ik heb nog nooit zo’n fijne pony gehad.’ Brenda heeft in haar leven een hele schare fans vergaard, maar haar allergrootste fan, dat ben ik!’ <