Liefde voor paarden
én voor elkaar
Hebben jullie ook zo genoten van alle liefdesperikelen op het platteland in ‘Boer zoekt vrouw’? Voor Paard&Sport gingen we door middel van een oproepje op zoek naar onze eigen bijzondere en ontroerende liefdesverhalen in de paardenwereld. Wat blijkt, die zijn er genoeg! Deze drie koppels hebben dankzij hun liefde voor paarden, ook de liefde voor elkaar gevonden. En dat ging niet altijd op een manier die je van tevoren had kunnen bedenken…
Tekst Patricia Lourens Beeld Diana Bloemendal en Jacob Melissen
Bonny & Robbert:
‘Het heeft zo moeten zijn’
Tom & Giomani:
Van droompaard naar droomkoppel
Remco & Silvia:
‘Met paarden werken is geen dag chagrijn’
Toen de vrijgezelle paardenliefhebber Bonny van Bergeijk-Vermeesch (35 jaar) in 2015 op Tinder een foto van een aantrekkelijke man mét paard voorbij zag komen, aarzelde ze geen moment. Ze swipte direct naar rechts en het toeval bleek dat hij nét binnen haar ingestelde km-grens van 80 km woonde. Als Robbert (37 jaar) nog twee kilometer verder had gewoond, had dit paardenkoppel elkaar waarschijnlijk nooit gevonden. Het inmiddels gelukkig getrouwde stel uit het Friese Ferwert had het geluk aan hun zijde, maar er was nog een drempel die overwonnen moest worden. Bonny vertelt: “Direct bij de eerste ontmoeting vertelde Robbert dat hij plannen had om naar Amerika te emigreren om daar Friezen te trainen voor keuringen. Dus veel meer dan gezellig daten zou het niet kunnen worden. Toch bleven we elkaar zien, totdat we na negen maanden afscheid moesten nemen. Wat we allebei niet hadden verwacht, was dat hij al binnen twee dagen weer op Schiphol stond.” Robbert legt uit: “Er waren problemen met mijn visum. Dat was afgekeurd. Ik had in Nederland alles opgegeven dus nu zat ik zonder huis en werk. Ik kon gelukkig bij Bonny terecht en zo woonden we een week later ineens samen. Het heeft waarschijnlijk zo moeten zijn.”
Robbert is al vanaf jonge leeftijd betrokken bij de paarden en volgde de paardensportopleiding in Deurne. Hij heeft voorheen veel gesprongen, gecrost en reed dressuur. Bonny: “Dankzij Robbert ben ik van recreatieruiter gegroeid naar wedstrijdruiter. Ik ben begonnen op de manege en heb door de jaren heen veel paarden voor andere mensen gereden. Ik reed weleens een onderlinge wedstrijd, maar daar bleef het wel bij. Dat veranderde geleidelijk toen ik Robbert leerde kennen. Ik ging serieuzer aan de slag met een eigen paard. Het werd ook een stuk makkelijker om op pad te gaan, want Robbert beschikte over het E-rijbewijs voor een paardentrailer en ik was altijd verzekerd van een groom op wedstrijd. Dat maakt het ook zo fijn dat je de passie voor de paarden kunt delen. Paarden kosten nu eenmaal veel tijd en zo kun je elkaar naast het werk toch zoveel mogelijk zien.” Het koppel heeft nu twee paarden samen, een driejarige Groningerhengst waar Robbert in de toekomst allround mee wil gaan rijden en de negenjarige KWPN’er Ibrahimovic, roepnaam Bram. Met Bram rijdt Bonny fanatiek dressuur en is ze inmiddels bijna Z-startgerechtigd. Maar om dat te bereiken moest ze wel wat uitdagingen overwinnen.
Robbert: “We kochten Bram 2,5 jaar geleden vlak voor de coronatijd op een paardenveiling in de buurt. Hij sprak ons direct aan en nog diezelfde avond namen we hem mee naar huis. Thuis bleek hij flinke gedragsproblemen te hebben en toonde hij regelmatig gevaarlijk gedrag.” Bonny: “Ik durfde er niet meer op, maar Robbert is heel handig met paarden en hij pakte de training op moeilijke momenten van mij over. Ik ben hem daar zo dankbaar voor, anders was Bram nu niet meer bij mij geweest. Het gaat nu een stuk beter en ik rijd en train hem gewoon zelf. Hoewel…. Voor de fotoshoot was het de bedoeling dat ik op Bram zou zitten, maar hij was buiten ineens heel fris, dus voor de zekerheid hebben we toch maar even geruild en zit ik op een leenpaard”, sluit Bonny lachend af. <
Bonny:
‘Dankzij Robbert ben ik van recreatieruiter gegroeid naar wedstrijdruiter’
De ontmoeting tussen de Belgische Tom Vandermot en de Nederlandse Giomani Puts zou niet misstaan in een goede roman, maar voor dit koppel werd het verhaal werkelijkheid. De 26-jarige Giomani en 30-jarige Tom zijn allebei paardenliefhebbers in hart en nieren. Tom is een gerenommeerd hoefsmid en reist voor zijn werk door Nederland, Duitsland en België en Giomani is vanaf jongs af aan al actief in de paardensport. Het kon bijna niet anders, dan dat ze een partner zouden treffen die net zo betrokken is in de paardenwereld. Ze delen daarnaast niet alleen de liefde voor de paarden, maar ook voor de westernsport. Giomani vertelt: “Op mijn zevende ben ik op een westernmanege terechtgekomen en al snel werd ik heel fanatiek. Met mijn eerste eigen pony ben ik begonnen met onderdelen als horsemanship, trail en pleasure. Al snel volgde er een echte Quarter Horse. Toen ik besloot 100% voor de reining te gaan, kwam er een Paint Horse uit Amerika. In die tijd ontving ik ook het magazine de Quarter thuis en daar stond een keer op de cover een succesvolle reiningruiter met een geweldige gave Quarter. Ik was op slag verliefd op dat paard. Toen ik niet lang daarna op wedstrijd mijn palomino hengst stond te wassen, kwam er een paard aangerend, dat was losgebroken.
Dat was dus hét paard van de cover, mijn droompaard. Ik ving hem gelijk en zag toen Tom aan komen rennen met een halster. Dat was onze eerste kennismaking. Maar tot veel meer dan ‘bedankt’ en ‘tot ziens’ kwam het toen niet.” Waar Giomani voornamelijk onder de indruk was van Toms paard, bleek Tom juist interesse te hebben in Giomani. Tom: “Mijn paard was losgebroken tijdens het afspuiten en ik was aangenaam verrast toen ik zag wie hem had gevangen. Ik viel eigenlijk gelijk voor Giomani, voor haar Nederlandse directheid en natuurlijk voor haar uiterlijk. Soms moeten dingen gewoon zo zijn.” Tom heeft nog bijna twee jaar zijn best gedaan om het hart van Giomani te veroveren. Maar vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Beiden kijken met warme gevoelens terug naar het jaar 2016, het jaar waarin Tom Europees en Wereldkampioen Reining werd. “Samen reisden we heel Europa door zodat Tom met Colonel WR San Jo, mijn droompaard, kon deelnemen aan alle reiningwedstrijden. Dat was echt geweldig om mee te maken. En natuurlijk heb ik toen ook een aantal keer in het zadel plaatsgenomen", vertelt Giomani vol trots. Tom vult aan: “Ik heb altijd een doel nodig gehad om voor te werken.
Giomani:
‘Ik was op slag verliefd op zijn paard, maar Tom bleek vooral interesse in mij te hebben’
Dat jaar was mijn doel om de wereldtitel te veroveren en samen met Giomani is me dat gelukt. Het was mooi om alles met haar te kunnen delen. Op de momenten dat het even tegen zat, wist zij me terug te motiveren en gaf ze me de steun die ik nodig had. We hebben het echt samen gedaan.” Sinds begin 2022 woont het koppel officieel samen in hun eigen huis en hebben ze drie wedstrijdpaarden. “Komende tijd ga ik me verder richten op de wedstrijdsport en zet Tom de wedstrijden op een lager pitje. Natuurlijk zal Tom mij dan ook bijstaan in de trainingen en als begeleiding op wedstrijd. De rollen zijn nu omgekeerd. Het is mooi dat we elkaar op die manier kunnen blijven aanvullen”, besluit Giomani. <
Remco en Silvia Nijzink zijn al meer dan 34 jaar gelukkig getrouwd en hebben drie inmiddels volwassen kinderen samen. Beiden zijn ze hun hele leven al besmet met het paardenvirus en hebben daar ook hun beroep van gemaakt. Samen runnen ze sinds 2003 hun eigen pensionstal, Stal Klein Vosdal in Heelsum waar ze hun zeven eigen paarden en meer dan 30 pensionpaarden een onderdak bieden. De liefde voor de paarden was er altijd al. De liefde voor elkaar ontstond meer dan 40 jaar geleden – hoe kan het ook anders – op de manege. Silvia vertelt over hun ontmoeting: “In die tijd hielp ik als vrijwilliger op de manege in de buurt als begeleider in de lessen voor lichamelijk gehandicapte ruiters. Remco was daar ook veel te vinden, want zijn moeder werkte voor de Federatie Paardrijden Gehandicapten als fysiotherapeut voor de ruiters en daarom ging hij vaak mee. We kwamen elkaar regelmatig tegen, maar pas na bijna twee jaar ontdekten we dat we eigenlijk op een steenworp van elkaar woonden. We besloten om gezellig samen met de pony’s een bosrit te maken. Ik weet nog heel goed dat we toen veel te laat ’s avonds in het donker pas thuis kwamen.”
Remco vervolgt: “Een week later zouden we weer samen gaan rijden, maar dat liep even anders. Ik hoorde van Silvia’s vader dat ze haar voet had gebroken na een val van haar pony, dus ging ik direct bij haar op ziekenbezoek. Vanaf toen bleven we aan elkaar plakken en lieten we elkaar niet meer los.” Silvia: “Met gipsbeen en al hebben we veel mooie momenten beleefd. We zijn toen naar het WK Vierspannen in Apeldoorn in 1982 geweest. Dankzij mijn gebroken been kregen we een mooi overdekt plekje op de invalidetribune met geweldig uitzicht, terwijl het ’s middags flink begon te regenen. Een mooie herinnering is dat. We hebben vroeger altijd veel samen gereden en waren ook altijd lid van dezelfde ruitervereniging. Ik reed veelal spring- en dressuurwedstrijden en Remco was heel actief in de mensport. Het is gewoon heerlijk om lekker met paarden bezig te kunnen zijn en het is nog fijner om die passie samen te kunnen delen.” Remco: “In 2003 kregen we de mogelijkheid om een paardenbedrijf in de buurt over te nemen en die kans hebben we met beide handen aangepakt. Het is hard werken, maar je krijgt er ook heel veel voor terug. Ik zeg altijd, als je met paarden werkt, is er geen dag chagrijn. En het is mooi om alles samen te doen.
Plannen voor de toekomst hebben we nog genoeg. We zijn altijd bezig om ons bedrijf nog beter en mooier te maken.” Silvia besluit: “Zo lang we gezond blijven, kunnen we dat blijven doen. Maar er komt natuurlijk een tijd dat het werk voor ons te zwaar wordt. Ook daar is over nagedacht. Ik heb bijvoorbeeld vorig jaar de opleiding tot craniosacraal therapeut succesvol afgerond, zodat ik ook op latere leeftijd nog lekker met paarden kan blijven werken.” <